In dit verhaal kijk ik terug op het ontwikkelen van een serieuze liesblessure. In de hoop dat iemand er wat aan heeft en er misschien iets van kan leren.

Oktober en november

Geblesseerd raken

Het is 28 oktober 2024 en ik heb de tijd van mijn leven tijdens een padeltoernooi. Wedstrijden spelen en winnen was geweldig, totdat ik me realiseerde dat ik nauwelijks nog kon spelen.

Na de eerste wedstrijd op maandagavond was ik stijf rond mijn bekken en voelde ik mijn heupen. Ik zei tegen mijn padelpartner dat ik blij was een paar dagen rust te hebben. De volgende ochtend voelde ik me als een oude man, maar ik dacht er verder niet veel over na. Volgende wedstrijd, vrijdagavond: opnieuw stijfheid. Maar dit keer veel erger. De ochtend erna had ik weer een wedstrijd, maar aan het eind van de wedstrijd besefte ik dat echt rennen er niet meer bij zat.

Alsof dat nog niet genoeg was, had ik diezelfde middag nóg een wedstrijd en besloot ik pijnstillers te nemen. Tijdens de wedstrijd voelde ik me verschrikkelijk, ik kon me nauwelijks nog bewegen zoals ik wilde. Ik had veel pijn in mijn lies. We verloren de wedstrijd en ik nam eindelijk rust. Achteraf is deze wedstrijd iets wat me lang is blijven achtervolgen. Ik had er niet aan moeten beginnen.

Na een week rust dacht ik dat ik weer kon beginnen, maar tennis ging niet goed. Ik had tennislessen en speelde heel lichte sessies. Ik speelde niet eens zo fanatiek, maar toch ervoer ik vaak dezelfde pijn in mijn bekken. Of ik nu één of twee weken rustte, het leek nooit genoeg.

De pijn zat ergens tussen mijn linker schaambeen en zitbot. Het gevoel straalde uit naar de rest van mijn bekken en mijn heupen voelden stijf.

December en januari

Proberen te rusten en verbeteren

Na ongeveer twee weken rust speelde ik weer een padelwedstrijd. Het eerste uur ging goed, maar ik wilde het tempo niet volhouden en moest gas terugnemen. Langzaam begon door te dringen ik dat ik serieus in de problemen zat. Dit was ongeveer een maand nadat ik de blessure voor het eerst had opgemerkt.

Ik ging naar een fysiotherapeut en begon heel serieus met warming-ups en mobiliteitsoefeningen. Maar zelfs na rustige tennislessen had ik het idee dat het niet de goede kant op ging. Rondom de kerstvakantie besloot ik ruim 3 weken niet te spelen. Geen tennisles, helemaal niets. Januari werd de maand van rustig opbouwen. Soms voelde ik een doffe pijn na verkeerde bewegingen. Bijvoorbeeld: ik kon niet explosief sprinten of snel draaien. Ik begon me als een vrachtschip te voelen: langzaam en gestaag bewegend. Mijn fysiotherapeut gaf me spierversterkende oefeningen voor de adductoren, zoals clamshells.

Februari, maart, april en begin mei

Langere rust

Half februari realiseerde ik me dat het niet genas nadat ik het opnieuw had geïrriteerd tijdens een lichte padelsessie. Ik besloot volledig te rusten. Op 4 maart verwees mijn fysiotherapeut me door naar een orthopeed. Ik ging vier dagen snowboarden in de Oostenrijkse Alpen, maar ervoer geen irritatie. Op 9 april kreeg ik een röntgenfoto en die was schoon. Geen labrumscheur of iets anders bijzonders.

Na 7 weken van rust besloot ik een klein stukje langzaam te joggen, zo’n 20 minuten. Het voelde zwaar, maar ik was ook zo’n 12 kilo aangekomen in een half jaar tijd (daarover later meer). Daarnaast had ik ongeveer tien maanden niet meer hardgelopen. Mijn lies voelde oké. Een week later speelde ik heel licht tennis, wat ook goed ging. Maar nog een week later kwam de pijn terug bij licht tennis. Ik speelde voorzichtig, maar elke plotselinge of explosieve beweging, hoe klein ook, kon ervoor zorgen dat de pijn terugkwam.

De volgende weken waren mentaal zwaar. Ik dacht dat ik lang genoeg had gerust en het langzaam had opgebouwd. Vervolgens weer een paar weken rustig aan, maar toen maakte ik een grote fout. Ik plande een vriendschappelijke tennisdubbel. Tijdens het spelen werd ik enthousiaster en toen de tegenstander een dropshot sloeg, sprintte ik naar het net. Maar op het moment van die explosieve sprint voelde het meteen verkeerd. Toen wist ik dat ik geen tennis of padel meer zou spelen tot ik volledig hersteld zou zijn.

Juni

MRI

Sinds die tennisdubbel op 4 mei nam ik rust. Op 10 juni kreeg ik een MRI. De resultaten toonden duidelijk beenmergoedeem aan: een stressreactie in de symphysis pubica (schaambeenvoeg, tussen het linker en rechter heupbeen). Mijn sportarts vertelde me dat het behoorlijk serieus was. De MRI liet veel ontsteking en vocht in het schaambeen zien. Zijn advies: zes weken rust. Dus, osteitis pubis (OP).

Wat ik nog niet had genoemd, is dat ik sinds september veel naar de sportschool ging. Een factor die mijn herstel mogelijk beïnvloedde, was het trainen van mijn benen. Meestal deed mijn lies geen pijn tijdens beentrainingen, bijvoorbeeld bij squats, legpresses of leg extensions. Maar uiteindelijk besloot ik ook te stoppen met het trainen van mijn benen in de sportschool.

Juli

Vakantie

’s Nachts en ‘s ochtends had ik altijd behoorlijk veel pijn in mijn schaambeen. Het voelde stijf en vooral bij het opstaan deed het pijn. Overdag verbeterde het gevoel, al bleef ik altijd voorzichtig met draaien en bewegen. De kleinste bewegingen konden een stekende pijn veroorzaken.

Ik ging 2,5 week op vakantie en dacht dat het een mooie kans was om lekker uit te rusten. Maar de dagen na een lange autorit voelde mijn lies juist pijnlijker. Dat was frustrerend. Ik dacht dat ik rustte, maar het bleef opspelen.

Eindelijk, aan het eind van juli, begon ik wat opluchting te voelen.

Op 31 juli sprak ik met de sportarts en kreeg ik een kuur van tien dagen met een onstekingsremmer. De pijn verdween in die periode.

Augustus

Minder pijn en fysiotherapie

In augustus ervoer ik gemengde signalen. De pijn was grotendeels weg, maar soms kwam het ineens terug en ik kon niet precies achterhalen waarom. Omdat ik eigenlijk alleen maar wandelde en fietste, begreep ik soms niet wat er gebeurde.

Op 26 augustus ging ik naar een gespecialiseerde fysiotherapeut in Utrecht. Ik kreeg vijf oefeningen:

• Mijn bekken voor- en achterover kantelen terwijl ik op handen en knieën zat
• Op handen en knieën het bekken kantelen en met mijn handen mijn schouders aantikken
• Glute bridge
• Clamshell
• Zijligging heupabductie

Elke keer dat ik deze oefeningen te intensief of te explosief deed, irriteerde ik mijn schaambeen opnieuw.

Over fitness

Het afgelopen jaar ben ik begonnen met fitness. Het is zeer waarschijnlijk dat fitness heeft bijgedragen aan mijn blessure. Hoewel ik het de eerste weken rustig aan deed, begon ik al snel zwaarder te trainen. Bij oefeningen zoals de leg press werd tot falen gaan steeds normaler.

In de literatuur vind ik voorbeelden van voetballers (en American Football-athleten) die osteitis pubis ontwikkelen na een plotselinge toename in trainingsbelasting. ^bron Ook een tennisser die zijn borst blesseerde toen hij met fitness begon. Omdat hij zijn bovenlichaam niet meer kon trainen of tennissen, begon hij veel te hardlopen en ontwikkelde vervolgens OP. ^bron

Het komt ook vaak voor in de American Football League (AFL). De meeste onderzoeken suggereren dat mechanische belasting van het bekken zorgvuldig moet worden beheerd. ^bron

Van september tot maart kwam ik ongeveer 0,5 kg per week aan, wat resulteerde in een totale gewichtstoename van zo’n 12 kilo in zes maanden. Dit kan ook een rol hebben gespeeld in de extra belasting tijdens het spelen.

De weg vooruit

De meeste mensen met OP lijken minimaal zes maanden nodig te hebben om te herstellen (soms tot twee jaar, of zelfs sporters die nooit volledig herstellen). Ik heb het gevoel dat ik al veel vooruitgang heb geboekt om de ontsteking te laten kalmeren. Toch lijkt het nog gemakkelijk op te spelen. Mijn fysiotherapeut denkt dat ik over ongeveer acht weken licht kan gaan joggen. En ongeveer 4 tot 8 weken daarna zou ik weer lichte draaibewegingen moeten kunnen maken. Dan zou het een kwestie van tijd moeten zijn voordat ik een heel lichte tennis- of padelsessie kan doen.

Maar ik wil niet te optimistisch worden. Deze afgelopen weken fysiotherapie hebben me al laten zien dat ik erg bescheiden moet blijven. Het rustig aan doen, goed op de signalen letten en het héél langzaam opbouwen. Toch droom ik ervan om over ongeveer vijf maanden weer op de baan te staan. Dat wil ik!